مهمترين دوره زندگي افراد در طول عمر آنان، دوره بين جنینی و هشت سالگي است؛ زيرا رشد و پرورش كودك در اين دوره شالودة رشد او در آينده را پي‌ريزي ميكند. در سه سال اول زندگي ، رشد انسان بسيار سريع است. در اين دوره حساسيت نسبت به تأثيرات محيطي نيز از همة دوره‌هاي ديگر بيشتر است.در سالهاي اول رشد مغز در بحراني‌ترين وضعيت بوده و نسبت به تأثيرات خارجي (چه مثبت و چه منفي) بيشترين حساسيت را دارد. مغز در این زمان توانمندی بالفعل کم و بالقوه بسیار بالایی دارد. مراقبت محبت‌آميز و آموزش‌هایی  كه كودك در سالهاي اول دريافت ميكند يا فقدان اين تجربيات اساسي تأثيرات بلند مدتي بر ذهن كودك باقي ميگذارد. هرچند كه يادگيري در تمام طول زندگي ادامه مييابد اما در سالهاي نخستين، مغز انسان با سرعتي كه هرگز تكرار نخواهد شد، در حال شكل گيري است . پيش از تولد، سلولهاي مغزي با سرعتي شگفت‌آور تكثير ميشوند. در زمان تولد نوزاد حدود 100 ميليارد سلول مغزي دارد كه اغلب آنها به هم متصل نيستند. اين سلولها نمي‌توانند به تنهايي كار كنند بلكه بايد در شبكه‌هائي سازمان‌دهي شوند كه لازم است بين آنها تريليونها رابط يا سيناپس وجود داشته باشد. هر سلول عصبی به طور بالقوه می تواند با 15000 سلول دیگر ارتباط برقرار کند اين رابط‌ها، آنچه را ما ميتوانيم انجام دهيم، آنچه مايليم انجام دهيم، نحوة تفكر ما و در واقع آنچه را كه هستيم تعيين مي كنند. هرچه تعداد این ارتباطها بیشتر باشد، مغز توانمند تر و کودک از آینده و عملکرد بهتری برخوردار خواهد بود.